İÇİMDEKİ ÇOCUK

Kimse gülümse biraz demesin bana!
Tükettiğiniz vicdanların umarsızlığını
“Hayat bu” diye sunmayın sakın!
Değil mi ki bu hayat
ve tabi beslediği herkes
Açlıktan ölmüş yerde yatan annesini,
sevgiyle seyrederken bir çocuk
veya bombayla yıkılmış evinin etrafında
saklambaç oynarken her şeye rağmen,
yıllardır işte sanıp göremediği babasının,
aslında hapiste olduğunu öğrenirken ya da,
seyrettik hep beraber bir tiyatro sahnesi gibi!
Korkunç acılar değil mi tüm bunlar?!
Hissediyorum hepsini iliklerime kadar!
Çocuk ruhu kuşlar gibi özgürdür oysa.
Umut, topraktan sökülüp gelen
bir pınar gibi fışkırır onlarda.
Hem su damlası kadar berraktır zihinleri.
Duyamadığımız çok şeyi duyarlar
ve belki göremediklerimizi.
Ya farkındalarsa,
az ötede çatlayıncaya kadar yiyenlerin?
Ya biliyorlarsa,
evlerine düşenin yıldırım değil,
insan nefretinin mahsulü olduğunu?
Peki ya anlarsalar, anne babalarının
dürüstlüklerine diyet hapse atıldığını?
Hadi şimdi toplayın
dünyanın tüm söz ustalarını!
İçimde ağlayan,
İçimde her şeyi hisseden,
ve artık gülemeyen o çocuğa!
İzah edin tüm bunları,
tabi ne kadar mümkünse!
Yok, eğer çaresizse süslü sözleriniz,
bırakın beni avutmayı!
Bırakın ki, gözyaşlarımla katılayım onlara.
Çocuklar merhametlidir.
Ağlarsam hıçkıra hıçkıra ,
hissederler belki çaresizligimi.
Ve o tertemiz kalpleriyle,
belki de affederler beni…