Bu gençler 15 Temmuz gecesinden itibaren esir alınmış ve altı yıldır özgürlüğünden, ailesinden, sevdiklerinden ve baharında oldukları hayatlarından koparılmışlardı.

Dile kolay yaklaşık 72 ay boyunca gerek kendileri gerekse müdafileri sürekli dilekçeler yazdılar, taleplerde bulundular. Darbeden haberdar olmadıklarını söylediler tahliyelerini istediler.

Bu gençlerin dosyaları yasal olarak en az otuz günde bir, bir sulh ceza hâkiminin ya da üç kişiden müteşekkil Ağır Ceza heyetinin denetiminden geçti.

Dosyaya onlarca savcı temas etti ve görüş bildirdi. Aralardaki itirazlar ve taleplerle birlikte en az yüzlerce hâkim ve savcı bu hukuki garabeti gördü ancak ne yazık ki gerçeğe ve hukuka sırt çevirerek bu insanları hürriyetinden mahrum bıraktı. Ne bir tanesi farklı bir karar verdi ne de bir sayfa muhalefet gerekçesi yazdı. Yazdı ise de ben bilmiyorum.

Neyse ki altı yılın sonunda hangi sâikle olursa olsun gençler özgürlüklerine kavuştu.

Bir tek insanın, bir saat bile haksız yere dört duvar arasında tutulması şüphesiz ki ağır bir insan hakkı ihlalidir ve bu haksız esaretten kurtaran her karar sevinilesi bir karardır.

Ancak bir hukukçu olarak bu karar üzerine bazı sorular sormadan geçemiyorum.

Ey siz kendisini vatanperver Anadolu insanı olarak tanımlayan sıradan vatandaşlar, bu gençlerin o gece hiçbir şeyden habersiz bir şekilde otobüslere doldurularak kalabalıkların ortasına atıldığını, silahlarında bir tek şarjör dahi mermi olmadığını ve hiçbirinin darbe ile ilgili bir faaliyetinin olmadığını bilmiyor muydunuz?

Ey kendisini Cumhuriyetin savcısı olarak tanımlayan, ancak gücün kölesi olmuş, hukukçu unvanını gasp eden rejimin suç ortakları, bu gençlerin işkence edilerek gözaltına alındıklarında darbe yönünde bir iradelerinin olamayacağını ve bunların emir komuta zincirinin son halkası olduklarını bilmiyor muydunuz?

Ey adalet duygusu cüzdanındaki nakit ile doğru orantılı olarak harekete geçen ve kendi gelecek ve menfaati için bir toplumun uçuruma sürüklenmesine göz yuman, imzasını, cübbesini ve değerlerini ayaklar altına alan hâkim görünümlü mahkumlar, siz askeri kurallar ve teamüller gereği astın üstünden emir almasının onun mesleğinin şiarından olduğunu, askeri öğrencinin komutanınca verilen hiçbir emri sorgulama, itiraz etme ve yapmama imkanının olmadığını bilmiyor muydunuz?

Ey dosyaya bakan ancak bakarken gözlerini, vicdanlarını ve beyinlerinin hukukla ilgili kısımlarını kapatan ağır ceza ve istinaf mahkemesi heyetleri, siz bu insanlara mahkûmiyet verirken suçun unsurlarını, suç kastını, nedensellik ilişkisini ve masumiyet karinesinin ne olduğunu bilmiyor muydunuz?

Elbette ki bunları ve daha fazlasını çok iyi biliyorsunuz.

Askeri öğrencinin darbe yapamayacağını çok iyi biliyordunuz,

Bu gençlerin darbe girişimiyle bir ilgisinin olmadığını, darbeyi organize edenlerce farklı gerekçelerle birlik dışına çıkarıldıklarını çok iyi biliyordunuz,

Dosyalarında en ufak bir delil olmadığını ve verdiğiniz mahkumiyetlerin bir talimat gereği olduğunu çok iyi biliyordunuz,

Askerlerin aksine icra ettiğiniz iddiasında olduğunuz hakimlik mesleğinin talimatla çalışmayacağını çok iyi biliyordunuz,

Bu insanları haksız yere cezaevlerinde tutmanın kişi özgürlüğünü kısıtlamak oluğunu ve bu hususun ülke aleyhin milyonlarca dolar tazminata sebep olacağın çok iyi biliyordunuz.

Tüm bunları bile bile kasten ve ısrarla suç işlemeye devam ettiniz. Hem bu insanlara hem adalet duygusuna hem mesleğinize hem de ülkeye yazık ettiniz.

Benim ise cevabını bilmediğim ve anlamlandıramadığım büyük bir soru var.

Bu kadar insana bu zulmü hangi motivasyonla yaptınız.

Ey Türk Hakim ve Savcılar Bunları Bilmiyor Muydunuz? yazısı ilk önce Hukuk Penceresi üzerinde ortaya çıktı.

Tarih sahnesinin bir tarafında bundan yaklaşık 250 yıl önce Montesquieu gibi yasama, yürütme ve yargının her birini asli ve etkin güç olarak konumlandıran düşünürler varken diğer tarafında  günümüzde dahi kendisine destekçi bulabilen ve yargıyı “siyasetin köpeği” olarak niteleyen ya da o hale sokmak isteyen düşünce ve çabalar vardır.

Yani bu ilişki düzleminde makas aralığı o kadar geniştir ki bir yargıç devletin üç erkinden birinin şerefli bir temsilcisi olabileceği gibi kendisini siyasilerin köpeğine de dönüştürebilir.

Bir eski yargı mensubu ve hukukçu olarak yargının siyasetin köpeği seviyesine düşürülmesi söylem ve eylemleri beni derinden yaralamaktadır. Ancak bu isnadın Türkiye gerçeğinde bireysel ya da kurumsal bir karşılığının olup olmadığı ve bu aşamaya nasıl gelindiği de üzerinde kafa yorulması gereken bir olgudur.

Şunu kabul etmek gerekir ki Türkiye’de yargı hiçbir zaman arzulanan ölçüde bağımsız ve tarafsız olamadı. Türk yargı tarihi yargının gerçek bir güç olmaya yaklaştığı ya da tamamen siyasetin güdümüne girdiği iniş çıkışlarla doludur. Ancak hiçbir zaman AKP (YBD) dönemindeki gibi aşikar ve pervasız şekilde siyasi iradenin emrine amade bir hale kendini indirgememiştir.

Türk yargısının siyasi iktidarla arasındaki mesafenin adeta ortadan kalkması ve bazılarının tabiriyle „siyasetin köpeği“ ne dönüşmesi özellikle son yedi yılda önlenemez bir hızla dönüşümünü tamamlamıştır. Bu dönüşümün kurumsal anlamdaki en etkin ve başat aktörü hiç kuşkusuz ki Yargıda Birlik Derneği (YBD) dir.

YBD, 2014 yılında Yargıda Birlik Platformu (YBP) olarak kurulup 27 Mart 2015 tarihinden itibaren dernek olarak faaliyetlerine devam eden Türkiye’deki en etkin ve fazla üyeye sahip yargı örgütlenmesidir.

YBP nin kuruluş güdüsü ve faaliyetlerindeki temel motivasyon, kendilerine varlık ve güç imkanı veren AKP iktidarının devamını sağlamak, bu iktidarın bulaştığı suç ve hukuksuzluklara „milli ve yerli“ kılıfı içerisinde gerekçeler uydurarak işlenen suçları aklamak ve bir yandan da iktidara gerçek manada muhalefet eden kesimleri hukukun tüm kurallarını hiçe sayarak korkutmak, yıldırmak, cezalandırmak ve yok etmektir.

YBD nin isminde hernekadar „yargı“ kelimesi, tüzüklerinin 3. maddesinde de „Yargının bağımsızlığının ve tarafsızlığının tam olarak sağlanmasını amaçlar,“  şeklinde hüküm yer alsa da Platformun  filizlendiği, yeşerdiği, boy verdiği ve meyveye durduğu zemin ve zaman onu normal bir yargı derneğinden beklenenin aksine yargıyı doğrudan yürütmeye bağlamak motivasyonuyla hareket etmesinden alıkoyamamıştır. Çünkü platformun gerçek kuruluş amacı onu oluşturan bileşenlerin her birinin bulaştığı suçları aklamak ve bu suçları ortaya çıkaranlarla hesaplaşmaktır.

Haliyle 2013 yılı itibariyle suçları birbiri ardına ortaya dökülmüş olan  AKP iktidarı;

Önceleri Devleti tağut olarak gören ve devlet içerisinde daha etkin görevler kapma telaşında olan siyasal İslamcı ya da başka motivasyona sahip ancak yine kendilerini dini bir kimlikle tanımlayan alevi inancına mensup yargı mensupları;

Bulaştığı suçlar ya da görevlerini ihmalleri nedeniyle disiplin kovuşturmalarına muhatap olmuş yargı çalışanları;

Darbe hazırlığı sırasında suçüstü yakalanan Balyoz ve Ergenekon’un akıl hocası derin yapılar,

Kendilerini milliyetçi olarak tanımlayan ancak tüm vatan sevgisi edindiği unvan ve oturduğu makam koltuğundan ibaret olan menfaatçi kitlelerin oluşturduğu yapılar,

Ve baştan itibaren kendilerini devletin ve/ya Kemalist rejimin yegane sahibi, koruyucusu veya “askeri” olarak telakki eden solcu, ulusalcı olduğunu iddia edenler veya kendi kişisel menfaatlerini bu maske ile gizleyenler birlikte hareket etme kararı almış;  bazen kendilerini „yerli ve milli“ görüp karşılarındakini “işbirlikçi, paralelci, hain” olarak yaftalayan; çoğu zaman hukuka aykırı eylem ve söylemleri haklı göstermek adına „devlet aklı devreye girdi“ gibi söylemler ardına gizlenen, zaman zaman da “devletin ali menfaatleri böyle icap ettiriyor” diyerek yapılanmalarına bir gizem katmaya çalışan hakim ve savcılar yargı teşkilatı içerisinde hızlı bir şekilde örgütlenmişlerdir.

Kuruluş aşamasındaki söylemlerine yansıyan amaçları, önceleri “paralel devlet yapılanması” ile mücadele, sonraları “gülen cemaati” ile mücadele ve bunları “imha, bertaraf etme” olarak formüle edilmiş ve bu vaat ile “oy” toplamışlar ve zahirde bunu fazlasıyla hayata geçirmiş iseler de, asıl gayeleri yargının siyasetin köpeği haline getirilmesi olmuş ve bunu da realize etmişlerdir.

2014 HSYK seçimlerinin hemen sonrasındaki eylem, söylem ve çalışmaları ile bir tür “suç örgütü”ne evrilen YBD, daha en başlarda da bir tür “menfaat” yapılanması olarak ortaya çıkmış ve iltisaklı, irtibatlı ve/ya mensup olacaklara kısa-orta-uzun vadede çeşitli menfaat vaadi büyüme ve kurumsallaşma sürecini tamamlamıştır. Üye ve destekçilerine makam, maaş zammı, unvan ve çeşitli dokunulmazlıklardan yararlanma imkanlarını kazandırmış olmakla şimdilik yargıyı köpekleştirme pahasına da olsa amacına ulaşmış gibi gözüküyor. Ancak Türk yargısına ve toplum barışına vermiş oldukları telafisi imkânsız zararlar bizzat kendi üyelerince oluşturan soruşturma ve yargılama dosyaları ve imzalanan kararlarla tüm gerçekliğiyle kaybolmaz bir şekilde yerini koruyor.

Yargı ve köpek kavramlarının aynı cümlede kullanılması acı bir hakikati işaret etse, hepimizin içini parçalayan bu gerçekliği inşa edenler hukuk işlerlik kazandığında önce mahkeme önünde hesap verecek, sonrasında ise toplum vicdanında ve tarih önünde hak ettikleri yeri alacaklardır.

Yargının maddi ve manevi birikimlerini yağmalayanlar, itibarını içerde ve dışarda ayaklar altına düşürenler, yargı sistemini temel hak ve özgürlükleri koruyan değil ve fakat onun önünde en büyük tehdit ve tehlike haline getirenler, eylem, söylem ve kararlarını zihin aynalarında karşılarına alsınlar ve kendilerine şu soruları sorsunlar;

• Ben attığım imzayı sadece yürürlükteki yasalara, hukuk bilgime ve dosyadaki deliller ışığında ulaştığım kanaatime göre mi attım?
• Bu imzayı atarken soruşturma geçirme, unvanımı kaybetme, tayin olma kaygısıyla vicdanımda oluşan kanaatin aksine bir hükme vardım mı?
• İmzamı atmadan önce bana gayri resmi ve gayrimeşru olarak iletilen telkinlerin etkisinde kaldım mı?
• İmzamı atarken bir gruba duyduğum negatif kimi duygular kararımı olumsuz etkiledi mi?
• İmzamı maddi bir menfaat karşılığında mı attım?

Bu sorular belki çoğaltılabilir. Her hukukçu hatta sıradan bir vatandaş bile bu soruları sorabilir ancak bu soruların gerçek cevabını ancak o imzaları atanlar bilebilir. İşte bu sorulara samimiyetle verilen cevaplar kişiyi Montesquieu’nun konumlandırdığı noktada devletin bir erkinin asli (asil) temsilcisi ya da Perinçek’in konumlandırdığı noktada „siyasetin köpeği“ yapar.

Kurumsal anlamda YBD yargımız adına talihsiz bir dönemin baş aktörüyse de bireysel anlamda her bir yargı mensubu geniş makas aralığındaki konumunu kendisi belirler.

İdeal manada yargıç mıyım? Siyasetin köpeği mi?

Taktir yüce mahkemenin!!!…..

BİR YARGIÇ OLARAK BEN NEYİM? yazısı ilk önce Hukuk Penceresi üzerinde ortaya çıktı.